Londra Şiirleri

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Arka Kapak Yazısı
  
  "(...) kimsem yok, çıkmaz ağlayanım bile
  keşke bir ülkem olsaydı, bir annem
  olsaydı keşke, desem de nafile (...)"
  
  Şairin "zorunlu" gurbetinin şiirleri... dervişin "sürekli" gurbetinin içinde!
  
  Tadımlık
  
  
  AKŞAMIN AYNASINA DÜŞEN
  IŞILTILAR BAHSİ
  
  
  
  VERONICA
  
  ruhundaki akarsuya değirmen taşıyan
  ve akşamdan akşama yaşayan kirpikleriyle,
  hayli yorgun ve sarışın bir şizofrendi veronica,
  saçlarını çözdüğünün görülmesi
  kadar korkardı, irlandalı olduğunun
  bilinmesinden de.
  
  ay düşerken üşüyen bir yüzü, kelimelere
  sığdıramadığı şizofren bir sızı vardı derin
  deniz diplerinde ruhunun, farkındaydı elbet,
  korkularla beslendiğinin de, becketti
  karşı kıyıda bırakıp terketmişti sorbonneu
  üniversite önemli değil de demişti bir gün,
  paristen uzak olmak, işte şizofreni bu!
  
  nereden duymuşsa, bir cuma sabahı
  sizin kürtleriniz gibiyim ben de bu ülkede
  dedi parmağını kirpiklerinde gezdirerek,
  titrek dizine vurup kırdığı bira bardaklarıyla
  dolunaylar çiziyordu bileklerine bir yandan da
  solgun köprü ışıklarında ayrıca ürpererek,
  anne diye bağırdı birdenbire,
  anne, bana eflâtun bir gelinlik getirsene!
  
  yine beckette kilitlendiği bir gün, eflâtuna
  boyadığı saçlarıyla geçiverdi karşıma,
  göğsüne astığı iki pasaportu kıvançla göstererek
  biri belfastta güpegündüz vurulan kız kardeşine ait
  ve geri çekerek gözbebeklerini, malone ölüyor! dedi
  malone ölüyor, benim hemen gitmem gerek!
  
  gidiş o gidiş. mermer kanatlı iki melek
  süslüyor şimdi mezartaşını veronicanın,
  kimi zaman yolumu kıyısına düşürerek
  iki karanfil ve bir fatiha bırakıyorum
  kirpiklerine, sebepli sebepsiz bir hayli
  ürpererek.
  
  ama söz sana veronica, eflâtun bir tebeşir
  bulur bulmaz bu ülkede, iki gelincik
  tarlası armağan edeceğim
  başucundaki mermer meleklerin
  ıssız yüreklerine:
  
  veronica, öldün, biliyorum,
  acele etmem gerek benim de!
  
  
  
  LOAN
  
  hayır, korku değildi onunkisi, yüreğini
  sakınıyordu sinemadan, ülkesiyle filmlerde
  karşılaşan kaç insan çıkar ki aranızdan.
  
  aynayla gömlek arasında duran kurutma kâğıdı
  gibi bir vatandan, kızılhaçta çalışan yaşlı bir
  alman doktorun kucağında berline uçtu loan,
  uçaktan indirildiğinde bile kız kardeşinin
  el bombasıyla parçalanmış beyni sarkıyordu
  saçlarından, sedef bir tarakla güç belâ temizlendi
  üç günde, ürperiyor hâlâ loan,
  fildişi bir tarak gördüğünde.
  
  bir gün iyice uzattığı saçlarını ördüğünde,
  ya ondördünde olmalı loan ya onbeşinde
  menekşe kokulu arkadaşı andreyle geliverdi
  eve, saklambaç, seksek derken andre tuhaf
  bir soru bıraktı orta yere: ama neden
  çekik gözlü değil
  senin ailen?
  
  
  
  çekik gözlerini süsleyen kirpiklerinden
  kıvılcımlar dökerek öğrendi loan,
  vietnam adlı bir dünyadan ödünç alındığını,
  kalın kaşlarını jiletle doğradı
  sonra, farkedince, vietnam denilen
  bir ülkeden
  öç alındığını.
  
  sinema, vietnam demekti loan için
  anlaşılır bir şeydi bütün oliver stone
  filmlerinde kapıdan dönmesi, kaşlarının
  yokluğuna rağmen!
  
  
  
  DOMINIQUE
  
  güya harita bilgisi derindir bende,
  kar aydınlığı düşlerine eşlik eden gülüşleriyle
  ivory coastdanım dediği zaman dominique,
  ayıptır söylemesi, utandım cahilliğimden de.
  
  madagaskar, kamerun, somali, kenya
  bölüne bölüne azalan ülke yalnızlıklarında
  atlasım da yok şimdi derken anlattı dominique:
  bizde ülke dediğin biraz film gibidir, sahneden
  sahneye değişir sınırları, bir gün albay tajero
  yürür güneye, ertesi gün gerillalar, böyle bir ülkeye
  ülke der misin sen?
  
  
  
  yine de seviyordu ülkesini, dile ne kadar kolay
  birkaç yılını da pariste geçirmiş, efendinin ülkesi
  diyordu biraz utanarak, fransızcası ana dilinden
  iyiydi üstelik, bilmem neden, sömürge sahillerine
  sürüklenmeden, sömürgeleşen bir ülke geldi aklıma
  birden, dominique dedim, utanma kendinden
  kim ne kadar kıblesine sahip
  çıkabiliyor ki zaten?
  
  inci dişleriyle zenci düşlerini birleştirip
  gülümsedi kendiliğinden:
  bilmez miyim sanıyorsun sen
  ben bile kaçamadım tarihimden?
  
  
  
  ROBERTA
  
  akasyaların ağıt diyârından,
  titrek bir merhaba gibiydi
  bir kırlangıcın kanadına binip de düşmüştü
  sanki londra sokaklarına kendi içine
  hiç eğilmemiş bir italyan öfkesinden değil,
  yenilgisinden şikâyetçiydi.
  
  verona adında bir bulut ülkesi
  paveseyi aradım bir süre
  beyhûde bir çabayla gözbebeklerinde
  oysa, ne kadar çok benziyordu cihângir
  cinâyetler cumhuriyeti çocuklarına,
  kirpikleri hem anayurdu, hem hücresiydi.
  
  iki ıslak merhabayla kuşandığı
  sarnıçlardan, iki ıslık gibi sıyrıldığı
  geçmedi gerçi umbertonun kayıtlarına
  ama, dantenin cehenneminde kısık sesli
  bir bohemya olmaya da gönül indirmemişti,
  hakikate teğet tarlalarında aşkın
  yankısını kuşanan bir karanfil sesiydi.
  
  futboldan anlamazdı gerçi
  ama iyi bir tarihçi olabileceği
  kirpiklerinden belliydi!
  
  
  
  ISABELLA
  
  türkçe ne kadar anlaşabildiysem
  kadifesi kepaze ülkem halkıyla,
  onunla da işte ancak o kadar
  anlaştık!
  
  hatırlıyorum elbet sınıfa geldiği ilk günü
  ipek aldanışlarda bir fransız, tuhaf
  bir kır gülü, fransız mısın?
  diyecek yerde, fransa mısın sen? dediğim
  için, kısa sürede kaynaştık!
  
  ingilizceye iliştirilmiş zarif bir bulut gibidir,
  fransızca yazıp ingilizceye tercüme ettiği
  kartları gelir hâlâ ara sıra reimsden
  bütün zarflarda yanlıştır adım
  ve hepsine aynı cümleyle başlar:
  yağmurları çok seven biri olduğunu
  hiç unutmadım.
  
  
  
  
  
  
  
  bunlar neyse ne de,
  bir gün olağanüstü bir yağmur yağarken
  londra sokaklarına, kurtarmak için durumu
  şemsiyesinin altına davet etti beni,
  hayır dedim öfkeyle, bir şemsiyenin altına
  girecek olsaydım ben, özler miydim
  sanıyorsun bu kadar anayurdumu?
  
  
  
  CARMEN
  
  yarısı kırmızı kaşlarının, yarısı beyaz
  saman sarısı da yabancısı değildir,
  endülüsün en yanlış bâkiresi,
  tepeden tırnağa işve,
  tepeden tırnağa naz.
  
  gülüşü kandildi, bahçesi mayın
  arada iri karanfiller iç savaş yıllarından
  sonra topukları titrek bir yaz, sarayın
  serin avlularında öğrenilen ilk dans
  ilk dokuz yaşında çıkmış sahneye
  kulaklarında küpe yerine
  dudaklarında gezdirilmiş
  kan gibi dört kiraz.
  
  bir müzik sesi duymayagörsün
  sınıfta bile yerinde duramaz
  topukları deprem yaratırken
  tahta döşemede, göğüsleri
  sanki iki ağır elmas, santim kıpırdamaz
  kimi zaman da tam tersi
  kelimeler tanımlayamaz.
  
  
  
  carmen dedim bir gün carmen,
  n