Sonsuz Bulutların Ötesinde

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Çocukluğumdan pek fazla birşey hatırlamıyorum ben. Onüç yaşımda
  nişanlandım, onaltı yaşımda evlendim. Öyle ki; ben hep evliydim sanki.
  Gözümü açtığımda evliydim. "Aşk dedikleri güzel birşey olmalı.
  Dizilerde seyrettiğim gibi insanı çıldırtan... Hani başımı kaldırıp yıldızlara
  baktığımda hissettiğim duygu var ya; öyle bir şey olmalı... Kalp çarpıntısı!
  Aşk dedikleri güzel bir şey olsa gerek... Belki de sadece film karakterlerinin
  yaşadığı... Gerçekte hiç olmayan, ama herkesin olduğunu sandığı..."
  
  Ben Orkun. Yaşım ondokuz. Uzun yıllardan beri aynı yaştayım.
  Unutuldum mazide, unutuldum hecelerde. Üzgün değilim.
  Tek kaygım, yarım kalan şiirlerim...
  
  Ben ölüyüm, üzülemem
  Ağlamak istesem ağlayamam
  Gözyaşlarım donuk...
  Gülmek istesem gülemem
  Gülüşlerim kırık
  Ve şiir yazamam artık
  Sözlerim ürkek
  
  Nasıl özledim bir bilseniz...
  Yeniden doğsam
  Sevincinde, üzüntüsünde, hayatın
  Hep elini tutarım
  Sevginin, aşkın...
  Unutuldum mazide, unutuldum hecelerde...
  
  Üzgün değilim,
  Ben ölüyüm ne haddime,
  Kırgınım soluk alışlara
  Yemek yemeye...
  
  Ben ölüyüm ne haddime
  Dargınım ölüme...
  
  Orkun'cuğum biliyor musun, okudum diyorum düşünmeden.
  Neyi anne ?
   Ana kitabını. Hem de üç defa.
  
  Orkun hiç şaşırmışa benzemiyordu. Okuyacağını biliyordum.
  Ben hiç Pelage'ye benzemiyorum. Onun kadar cesur olmak isterdim.
  Onun gibi savaşabilseydim keşke. Senin için... "
  
  Bence sen de çok cesursun.
  
  Oğlumun yüzünde hep aynı öpülesi gülümseme.