Avrupa Hayalleri

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Otuz yıllık Avrupa serüvenimde anladım ki yaşanan mekân neresi olursa olsun mutluluk bireysel, özellikle de
  içsel bir olgu. Onu uzaklarda aramak boşuna.
  Çocuk yaşımda benliğime mıh gibi saplanmış çok kültürlülüğün bana eziyet için değil, onu başkalarıyla
  paylaşmak için verilmiş bir emanet olduğunu anladığımda, hayat gözlerimde âdeta bambaşka bir anlama
  büründü. Bu durum, şüphesiz bazen beni içinde yaşadığım topluluk nezdinde ötekileştirip ayrıştırdı fakat hiçbir
  zaman yılmadım.
  Bilakis...
  Evrensel bir yurttaş ya da kişi olmamdan evvel, öncelikle bir Anadolu çocuğu olduğumun bilincindeydim.
  Kendimi Rum, Türk ya da Arap olarak nitelemek yerine, ekseriyetle Anadolulu, hatta bazen de bir Orta Doğulu
  olarak görürüm. Hiç kuşkusuz, içinde doğup büyüdüğüm coğrafyanın geçirmiş olduğu tarihî süreçlerden
  dolayıdır bu durum.
  Kim olduğumu ve nereden geldiğimi bilmem, kendimi tanımam için vazgeçilmez bir unsurdu. Bir Yunan
  tapınağının duvarında, belki de bundan üç bin yıl önce kocaman harflerle yazılmış olan kendini tanı ilkesi,
  nereye yönelmem gerektiği hususunda bana bir meşale oldu. Geçmişimle ilgili sorulara bulduğum yanıtlar, beni
  dinî ve etnik aidiyetlere esir etmekten çok, farklılıkları anlamaya ve onlara saygı duymaya yöneltti.
  Zaten bundan daha doğal bir şey olabilir mi?