Yankı

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Kıyılara vuran taş sesleri, rahatlatır mıydı insanı? Taşlara yumuşacık dokunuşu taşların her
  dalganın vuruşunda azıcık da olsa yerinden oynaması... Acılarda azıcık unutulsa belki rahatlardı
  gönül. Acımı unutursam belki daha yumuşak çarpardım kıyılarıma iyi davranırdım kıyımda
  dolaşan insanlara, bana yaklaşan gemiden korkmazdım mesela... Dalgalarımı dindirir rahatça
  yerleşmesini sağlardım hem limanıma hem kıyılarıma... Kıyım da o'ydu, limanım da o'ydu...
  Oysaki ama o bir gemi için koca bir şehri yakmış ben ise o şehrin küçük bir ilçesiymişim
  sadece... Arkadaşlarım bile sessizliğimin çok gürültülü olduğunu söylerken, o sesimi söküp aldı
  boğazımdan, bedenimden de ruhumu... Düştüm, kaldırmadı. Kaldırmaya çalıştığında ise yere
  tekrar düşürdü. Bıkmadan, usanmadan tekrar tekrar verdim ellerimi, kaldırsın diye.
  Niye aptalsın bu kadar demedikçe, ellerimi uzatmaya devam ettim. Sonra ellerim kanlar
  içinde kaldığını fark ettim. Sadece ellerim değilmiş yaralı kalan, ruhumda yaralanmış ama ben
  fark edememişim grip gibi içten içe bitmişim fark edenim olmamış. Fark edenim olmadığı gibi
  utanmadan karşımda durmuş elini uzatmış, cesaretin var mı bir daha uzatmaya demiş. Ben ise
  öylece bakmışım, kalmışım bir yanım elinde bir yanım kalbinde...