Halk Şiiri Ve Divan Şiirinin Müşterekleri

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Ben Türk şiirini gül-i ra'nâya benzetiyorum; yarı sarı
  yarı kırmızı... Halk ve divan geleneğinden beslendiği için
  iki renkli. Rengini, kokusunu bizim havamız, suyumuz ve
  toprağımızdan alan, bizim besleyip büyüttüğümüz bir
  gül.
  Edebiyatımızı doğru anlayabilmek için önce
  zihnimizdeki ikiliği kaldırmamız gerektiğine inanıyorum.
  Türk kültürü, tarihi ve sanatı gibi edebiyatı da bir bütün.
  Şiir de bu bütünlük içinde gelişimini sürdürüyor. Farklı
  estetik çizgilere sahip olmakla birlikte, ortak bir kültür
  birikimine yaslanan halk ve divan edebiyatlarımızın
  müşterekleri tahmin ettiğimizden çok daha fazla.
  Şimdiye kadar ısrarla farklı taraflarına dikkat
  çekildiğinden bu ikisinin birbirine zıt ve tamamıyla farklı
  edebiyatlar olduğu sanılmış, arada uçurumlar
  yaratılmıştır. Ben bunun böyle olmadığını örnekleriyle
  ortaya koymaya çalıştım.
  Eski şehirlerimizin kendilerine özgü bir mimarisi
  vardı. Safranbolu ve başka şehirlerde gördüğümüz gibi.
  Bu şehirlerin, aynı zamanda şiirde, musikide, giyim
  kuşamda belli bir üslûbu vardı. Tanpınar bu örneklere
  mahallî klasik diyor. Bunlar, halk şiirini divan şiirine
  bağlayan zincirin halkaları gibi ara örneklerdir.
  Ben Türk Edebiyatını bir şehre benzetiyorum.
  Edebiyatın dönemleri ve farklı üslûpları, şehrin
  sokakları, caddeleri, meydanları gibidir. Aynı anda hem
  bunları hem de şehrin tamamını göz önünde
  bulundurmak gerekir.
  Türk Edebiyatı kendi içinde bölümlenmeler içerse
  de, yabancı bir edebiyatla karşılaştığında bu farklılıklar
  ortadan kalkar ve bir bütün olarak görünür. Onu
  değerlendirirken farklılıklarını ve ortak yönlerini bir
  arada değerlendirmelidir.