(D. 1886, İstanbul Ö. 16 Aralık 1956). Recaizâde Ekremin oğlu. Galatasaray Sultanisini bitirdikten (1905) sonra gönderildiği Pariste siyasal bilgiler öğrenimi gördü. Dönüşünde Düyûn-ı Umumiye kuruluşunda (1906) ve Meclis-i Ayanda (1908) mütercimlik yaptı. 1919 ve 1923 yıllarında Matbuat Umum Müdürlüğü, Cumhurbaşkanlığı başkâtipliği ve yeniden Matbuat Umum Müdürlüğü (1927-31) görevlerinde bulundu. 1931 yılında Varşova elçiliği müsteşarlığına getirilen Ercüment Ekrem, 1936 yılından itibaren Siyasal Bilgiler Okulu ve Gazi Eğitim Enstitüsünde Fransızca, Galatasaray Lisesinde edebiyat öğretmenliği yaparak 1950de kendi isteğiyle emekli oldu. Sirozdan öldü. Zincirlikuyu Mezarlığına gömüldü. İlk yazıları Çocuklara Mahsus Gazetede yayımlandı (1904). Mütareke yıllarında Aka Gündüz ile Alay (1920-22) adlı bir mizah dergisi çıkardı. Daha çok Meşhedi adlı bir İranlının abartmalı serüvenlerini anlattığı mizahî hikâye ve romanlarıyla tanınmıştır. Konularını eski İstanbul hayatından aldığı diğer romanları ile Hüseyin Rahmi ve Ahmet Rasim çizgisinde görüldü. ESERLERİ: ROMAN: Evliya-yı Cedid (Yeni Evliya Çelebi, 1920). Asriler (1922), Gün Batarken (1922), Kopuk (1922), Sabir Efendinin Gelini (1922), Kan ve İmam (1923), Şevketmeâb (1925), Kundakçı (1926), Meşhedi ile Devrialem (1927), Gemi Arslanı (1928), Meşhedi Aslan Peşinde (1934), Kodaman (1934), Pepeloğlu (1938), Beyaz Şemsiyeli (1939), Bu Gönül Böyle Sevdi (1941), Çömlekoğlu ve Ailesi (1945). HİKAYE: Teravihten Sonra (1923), Sevgiliye Masallar (1925), Kız Ali (1926), Güldüren Kitap (1927), Meşhedinin Hikâyeleri (1927). ANI: Dünden Hatıralar (1945). HAKKINDA: Hilmi Yücebaş/ Bütün Cepheleriyle Ercüment Ekrem (1957), Mehmet Behçet Yazar / Edebiyatçılar Âlemi Edebiyatımızın Unutulan Simaları (yay. haz. Mustafa Everdi, 1999), Mehmet Nuri Yardım / Edebiyatımızın Güleryüzü (2002).