Fatih Zaman-I Veladet

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Artık zamanı gelmişti; beyaz tay hücuma kalkmak istediğini ön ayakları ile göklere yol
  almaya çalışarak anlatmaya çalışıyordu. Tayın yelesine şefkat dolu narin bir dokunuşun
  ardından kılıcının kabzasını kavradı elleri. Hırçın bakışları tozu dumana katarak cenk
  eden neferleri süzerken, asıldı kılıcına bütün gücüyle.
  İşte burada titredi yürek, nemlendi gözler ve sarsıldı heybetli beden. Var gücüyle
  asılmaya başladı kılıcına. Ama ne yapsa olmuyor, kılıcı bir türlü kınından çıkmıyordu.
  Beyaz tay huzursuzlaşmaya başlamıştı, vadinin kırmızıya dönmeye başlayan rengine
  hayranlıkla bakıyor ve elinden bir şey gelmemesi canını yakıyordu.
  Neferlerin en önünde kılıcının boş geçmediği bir yiğit çarptı gözüne. Meydan yiğitlere
  kucak açmıştı besbelli. Gördüğü bu yiğit, var gücüyle kılıcını sallıyor, her hamlede avını
  âdeta ikiye bölüyordu. Onun bu hâlini gören nefer daha bir aşka geliyor ve meydan
  siyaha boyanmış yüzlere dar ediliyordu. Yiğidin onca hamlesine rağmen yanağındaki
  gamzeleri görebiliyor, tebessümlerini ta yüreğinde hissediyordu.
  Yüreğini dolduran kılıç kalkan sesleri heyecanına heyecan katıyor, bir an önce cenk
  etmenin, hatta şehadetin tadına varmak istiyordu. Bir gayret daha asıldı kılıca ama
  olmadı, olmuyordu. Beyaz tay daha bir hırslanmıştı ama olacakları o da anlamıştı. Sahibi
  neler olduğunu anlamaya çalışsa da bunu başaramayacağının farkındaydı. Hilalin ateşi
  ile yanan yüreğine su serpmesi için bir defa daha asıldı kabzaya var gücüyle.
  Yüreğinden haykırdığı nağmeler bu defa göklere yükselmeye başlamıştı:
  Ya Allah!