Keskin - Veda

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Umutsuzluğum umuduna düğümlenmiş.
  Razıyım!
  Sevsen de gel sevmesen de.
  Kabulüm!
  Ölsem de gel ölmesem de...
  
  Gölgeler çekildiğinde, kabuk tutmuş yaralarım
  yeniden kanamaya başladı. Bir varmış değil de,
  sanki hep yokmuş gibi sakladığım ve yüzleşmekten
  korktuğum ne kadar sarsıcı acı varsa, işte yine
  karşımdaydı.
  Yüz yüzeydik ve çırılçıplak!
  Annemin ve babamın kanlar içinde yattığı o oyun
  parkındaydık. Gökyüzü kara, içime çektiğim nefes
  kara, ruhum kara ama annemin boynundan
  süzülen kan, her şeye inat, kıpkırmızıydı...
  Peki, neden eskisi gibi hissetmiyordum? Nefesimi
  kesen bu görüntü ile yüzleşmek neden beni artık
  korkutmuyordu?
  Karşımdaki gölge silik bir hal almaya başlayınca
  şaşırdım ve ona dokunmak için elimi kaldırdım. O
  an avuç içlerimde göz kamaştırıcı bir ışık olduğunu
  fark ettim. Hızla büyüyor ve yayılarak karanlık
  ruhumu aydınlatıyordu. Avuçlarımı açıp ışığın
  kaynağına daha yakından bakınca onu gördüm.
  Oradaydı işte.
  Kokusunda can bulduğum kadın oradaydı...